Victoria falls!
Blijf op de hoogte en volg Sanne en Fabiënne
31 Maart 2015 | Tanzania, Kijibwe Chui
28-03-2015
Op 18 maart kwamen we aan in Lusaka en waren we helemaal uitgeput van onze zoveelste reisdag. Nog even en we zouden eindelijk bij de Victoria falls zijn. Na een lange nacht slapen besloot Sanne om na het ontbijt haar geld eens te tellen. Ineens miste er 600 kwacha (ongeveer €70,-). We wisten zeker dat iemand dit gestolen moest hebben. We dachten dat dit de afgelopen anderhalf uur moest zijn gebeurt. De enige mensen die in dit anderhalf uur in de kamer zijn geweest waren de schoonmakers. Volgens de receptioniste hadden zij dit waarschijnlijk niet gedaan omdat hun baan hen teveel waard is. Toch moesten de schoonmakers bij hun baas de zakken leegmaken. Hier zat echter geen geld in. We dachten nog eens goed na. Er was een meisje bij ons in de dorm toen we uitgeput en moe waren. Ze vertrok na drie uur halsoverkop, zonder iets te zeggen terwijl ze de kamer wel voor de nacht had geboekt. Sanne had haar moneybelt in de kamer gelaten toen we aan het avondeten waren (superstom natuurlijk). We wisten zeker dat zij wat geld had gepakt en weg is gegaan. We voelden ons schuldig tegenover de schoonmakers. Gelukkig was het maar geld en niet onze paspoorten! Om ons verdriet te vergeten besloten we maar om nog meer geld kwijt te maken en een dagje te gaan shoppen. Met dank aan de westerse shopping mall zijn onze tassen nog zwaarder geworden.
De volgende dag pakten we wéér de bus en kwamen we aan het eind van de middag aan bij Jollyboys backpackers in Livingstone. ’s Avonds gingen we uit met twee broers van een arts uit het ziekenhuis waar Fabiënne coschappen had gelopen. Zij waren toevallig ook in Livingstone. Het was een hele belevenis. Veel Zambianen dansten voor de spiegel om hun eigen dansmoves te checken. Onze moves waren niks vergeleken met hun soepele heupen, maar we hebben ons best gedaan!
Twee dagen later was het zover en gingen we eindelijk de Victoria falls bezoeken! ’s Ochtends ging er een gratis lift vanuit ons hostel naar de watervallen, hierin zaten we samen met een Japanse en Finse jongen met wie we samen het park hebben bezocht. Het was heel erg indrukwekkend: Een waterval van 2km lang, waar 500 miljoen liter water per minuut 200 meter naar beneden stort. Dit was alleen nog niet indrukwekkend genoeg voor ons. We wilden ook graag bovenop de falls zwemmen, en de falls vanuit een andere hoek zien, zodat we over het randje naar de afgrond konden kijken. Normaal gesproken kan dit in Devil’s pool. Deze was nu echter gesloten door het hoge water. We hadden van iemand de tip gekregen dat we nu wel naar Angels pool konden. Na een beetje doorvragen bij de ingang van het park werden er twee gidsen voor ons geregeld. Ze vroegen ons een aantal keer nadrukkelijk of we goede zwemmers waren. We zeiden van wel en gingen op pad. Na de eerste zwem bleek de Japanner toch niet zo goed te kunnen zwemmen. Toen hij de harde stroming zag haakte hij snel af. Het was een hele zware en spannende tocht om naar de rand van de falls te komen. Na 1,5 uur zwemmen tegen harde stroming, lopen over scherpe, gladde stenen, elkaar omhoog trekken als iemand met de stroming werd meegetrokken en bijna opgeven maar toch doorgaan werd onze moeite dubbel en dwars beloond. We hadden een schitterend uitzicht van bovenaf waar een prachtige regenboog boven de waterval verscheen. Het water viel onder onze voeten naar beneden. Onze gidsen vonden onze camera’s (die ze in een plastic zakje, al zwemmend, in hun mond hadden meegenomen) erg interessant en hielden een ware fotoshoot. Helaas moesten we ook weer terug. Fabiënne was half ziek en moest aan het einde echt meegesleurd worden en Sanne had het ook niet meer zo makkelijk. Uitgeput maar voldaan kwamen we weer veilig terug en gingen we naar het hostel. Wat een mooie ervaring!
Na 1 dag uitrusten in Livingstone gingen we weer terug naar Lusaka. Hier zijn we een dag naar een park geweest en moesten we een dag dingen regelen. We wilden op vrijdag namelijk met de trein naar Dar es Salaam in Tanzania. Toen we in het gebouw aankwamen om kaartjes te kopen moesten we nog even wachten, de mevrouw van het loket was er even niet. We werden in de tussentijd uitgenodigd om een paar werknemers gezelschap te houden tijdens hun lunch. Ze waren rupsen, vis en nsima aan het eten. Eerst sloegen we hun aanbod om te proeven af maar na een tijdje werden we toch nieuwsgierig naar de rupsen en hebben we er 1 geprobeerd. Het was best te eten, maar zeker niet voor herhaling vatbaar! Na de lunch kwam de mevrouw weer terug en hebben we treinkaartjes gekocht.
Op vrijdag zou de bus om 09.30 vertrekken naar Kapiri mposhi, waar we op de trein zouden stappen. Toen we om 09.15 op het busstation kwamen reed de bus echter voor onze neus weg. Erg vreemd als je bedenkt dat op afrikaanse tijd de meeste bussen minstens een half uur later vertrekken. De verklaring van de bus company was dat de bus overbookedwas (raar, we hadden al kaartjes). Bovendien vonden ze dat we erg laat waren. Na een hoop gedoe werden we uiteindelijk gedwongen om de bus van 10.30 te nemen. We twijfelden of we de aansluiting op de trein nu wel zouden halen, maar werden verzekerd van wel. We vonden de weg naar KapiriMposhi maar eng. We waren daarom blij dat onze autogordels deze keer wel werkten. We zagen langs de weg een omgevallen vrachtwagen en een net gebeurd ongeluk, waarbij een minibusje gekanteld in de berm lag. We smeekten samen met een fysiotherapeute en een verpleegkundige of we mochten stoppen om de slachtoffers te helpen. Maar onze buschauffeur reed gewoon door, omdat hij dacht dat zijn baas het niet kon waarderen om te stoppen. We vonden dit onbegrijpelijk. We kwamen net op tijd aan op het station en haalden precies onze trein.
Terwijl we dit schrijven zitten we inmiddels al 28 uur in de trein en gelukkig zijn we goed voorbereid. We hebben kaas, wijn, chocolade, chips, koekjes, brood, spelletjes en boeken. Hoewel er eigenlijk ‘we hadden’ moet staan, want onze voedselvoorraad is al bijna op en we hebben nog ongeveer 28 uur te gaan. Gelukkig verkopen ze in de trein nshima, rijst en kip. Ook kunnen we vanuit de trein eten kopen van vrouwen met manden op hun hoofd. We zijn benieuwd naar Tanzania. We gaan eerst genieten op het strand van Zanzibar.
We laten snel weer iets van ons horen!
Liefs,
Sanne en Fabiënne
Op 18 maart kwamen we aan in Lusaka en waren we helemaal uitgeput van onze zoveelste reisdag. Nog even en we zouden eindelijk bij de Victoria falls zijn. Na een lange nacht slapen besloot Sanne om na het ontbijt haar geld eens te tellen. Ineens miste er 600 kwacha (ongeveer €70,-). We wisten zeker dat iemand dit gestolen moest hebben. We dachten dat dit de afgelopen anderhalf uur moest zijn gebeurt. De enige mensen die in dit anderhalf uur in de kamer zijn geweest waren de schoonmakers. Volgens de receptioniste hadden zij dit waarschijnlijk niet gedaan omdat hun baan hen teveel waard is. Toch moesten de schoonmakers bij hun baas de zakken leegmaken. Hier zat echter geen geld in. We dachten nog eens goed na. Er was een meisje bij ons in de dorm toen we uitgeput en moe waren. Ze vertrok na drie uur halsoverkop, zonder iets te zeggen terwijl ze de kamer wel voor de nacht had geboekt. Sanne had haar moneybelt in de kamer gelaten toen we aan het avondeten waren (superstom natuurlijk). We wisten zeker dat zij wat geld had gepakt en weg is gegaan. We voelden ons schuldig tegenover de schoonmakers. Gelukkig was het maar geld en niet onze paspoorten! Om ons verdriet te vergeten besloten we maar om nog meer geld kwijt te maken en een dagje te gaan shoppen. Met dank aan de westerse shopping mall zijn onze tassen nog zwaarder geworden.
De volgende dag pakten we wéér de bus en kwamen we aan het eind van de middag aan bij Jollyboys backpackers in Livingstone. ’s Avonds gingen we uit met twee broers van een arts uit het ziekenhuis waar Fabiënne coschappen had gelopen. Zij waren toevallig ook in Livingstone. Het was een hele belevenis. Veel Zambianen dansten voor de spiegel om hun eigen dansmoves te checken. Onze moves waren niks vergeleken met hun soepele heupen, maar we hebben ons best gedaan!
Twee dagen later was het zover en gingen we eindelijk de Victoria falls bezoeken! ’s Ochtends ging er een gratis lift vanuit ons hostel naar de watervallen, hierin zaten we samen met een Japanse en Finse jongen met wie we samen het park hebben bezocht. Het was heel erg indrukwekkend: Een waterval van 2km lang, waar 500 miljoen liter water per minuut 200 meter naar beneden stort. Dit was alleen nog niet indrukwekkend genoeg voor ons. We wilden ook graag bovenop de falls zwemmen, en de falls vanuit een andere hoek zien, zodat we over het randje naar de afgrond konden kijken. Normaal gesproken kan dit in Devil’s pool. Deze was nu echter gesloten door het hoge water. We hadden van iemand de tip gekregen dat we nu wel naar Angels pool konden. Na een beetje doorvragen bij de ingang van het park werden er twee gidsen voor ons geregeld. Ze vroegen ons een aantal keer nadrukkelijk of we goede zwemmers waren. We zeiden van wel en gingen op pad. Na de eerste zwem bleek de Japanner toch niet zo goed te kunnen zwemmen. Toen hij de harde stroming zag haakte hij snel af. Het was een hele zware en spannende tocht om naar de rand van de falls te komen. Na 1,5 uur zwemmen tegen harde stroming, lopen over scherpe, gladde stenen, elkaar omhoog trekken als iemand met de stroming werd meegetrokken en bijna opgeven maar toch doorgaan werd onze moeite dubbel en dwars beloond. We hadden een schitterend uitzicht van bovenaf waar een prachtige regenboog boven de waterval verscheen. Het water viel onder onze voeten naar beneden. Onze gidsen vonden onze camera’s (die ze in een plastic zakje, al zwemmend, in hun mond hadden meegenomen) erg interessant en hielden een ware fotoshoot. Helaas moesten we ook weer terug. Fabiënne was half ziek en moest aan het einde echt meegesleurd worden en Sanne had het ook niet meer zo makkelijk. Uitgeput maar voldaan kwamen we weer veilig terug en gingen we naar het hostel. Wat een mooie ervaring!
Na 1 dag uitrusten in Livingstone gingen we weer terug naar Lusaka. Hier zijn we een dag naar een park geweest en moesten we een dag dingen regelen. We wilden op vrijdag namelijk met de trein naar Dar es Salaam in Tanzania. Toen we in het gebouw aankwamen om kaartjes te kopen moesten we nog even wachten, de mevrouw van het loket was er even niet. We werden in de tussentijd uitgenodigd om een paar werknemers gezelschap te houden tijdens hun lunch. Ze waren rupsen, vis en nsima aan het eten. Eerst sloegen we hun aanbod om te proeven af maar na een tijdje werden we toch nieuwsgierig naar de rupsen en hebben we er 1 geprobeerd. Het was best te eten, maar zeker niet voor herhaling vatbaar! Na de lunch kwam de mevrouw weer terug en hebben we treinkaartjes gekocht.
Op vrijdag zou de bus om 09.30 vertrekken naar Kapiri mposhi, waar we op de trein zouden stappen. Toen we om 09.15 op het busstation kwamen reed de bus echter voor onze neus weg. Erg vreemd als je bedenkt dat op afrikaanse tijd de meeste bussen minstens een half uur later vertrekken. De verklaring van de bus company was dat de bus overbookedwas (raar, we hadden al kaartjes). Bovendien vonden ze dat we erg laat waren. Na een hoop gedoe werden we uiteindelijk gedwongen om de bus van 10.30 te nemen. We twijfelden of we de aansluiting op de trein nu wel zouden halen, maar werden verzekerd van wel. We vonden de weg naar KapiriMposhi maar eng. We waren daarom blij dat onze autogordels deze keer wel werkten. We zagen langs de weg een omgevallen vrachtwagen en een net gebeurd ongeluk, waarbij een minibusje gekanteld in de berm lag. We smeekten samen met een fysiotherapeute en een verpleegkundige of we mochten stoppen om de slachtoffers te helpen. Maar onze buschauffeur reed gewoon door, omdat hij dacht dat zijn baas het niet kon waarderen om te stoppen. We vonden dit onbegrijpelijk. We kwamen net op tijd aan op het station en haalden precies onze trein.
Terwijl we dit schrijven zitten we inmiddels al 28 uur in de trein en gelukkig zijn we goed voorbereid. We hebben kaas, wijn, chocolade, chips, koekjes, brood, spelletjes en boeken. Hoewel er eigenlijk ‘we hadden’ moet staan, want onze voedselvoorraad is al bijna op en we hebben nog ongeveer 28 uur te gaan. Gelukkig verkopen ze in de trein nshima, rijst en kip. Ook kunnen we vanuit de trein eten kopen van vrouwen met manden op hun hoofd. We zijn benieuwd naar Tanzania. We gaan eerst genieten op het strand van Zanzibar.
We laten snel weer iets van ons horen!
Liefs,
Sanne en Fabiënne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
